ἐπάμεροι· τί δέ τις; τί δ᾿ οὔ τις; σκιᾶς ὄναρ ἄνθρωπος.
ἀλλ΄ὄταν αἴγλα διόσδοτος ἔλθημι,
λαμπρὸν φέγγος ἔπεστιν ἀνδρῶν καὶ μείλιχος αἰών.
ἀλλ΄ὄταν αἴγλα διόσδοτος ἔλθημι,
λαμπρὸν φέγγος ἔπεστιν ἀνδρῶν καὶ μείλιχος αἰών.
(Píndaro, Píticas, 8, 95)

Así que las vidas hiladas, trenzadas y tejidas se despliegan como velas en el horizonte, navegando, siempre navegando, trazando líquidos senderos. Como estelas en la mar, nuestro camino se traza con la misma rapidez que desaparece: estamos de momento aquí, disfrutando lo que podemos y compartiendo hermosos momentos con los que nos rodean. Lo demás, es sombra de un sueño.
Me encanta esa idea de entender la vida como un viaje por mar, siempre con nuevos puertos por descubrir. Especialmente al felicitar a los amigos que rejuvenecen con el paso del tiempo y cada día están más vitales, más seductores, más interesantes, más guapos y con los ojos más pícaros.
Χρόνια πολλά, φίλε μου!
1 comentario:
No te iba a dejar comentario que luego culpas a estas alumnas sensiblonas ,diciendo que te hacen escribir este tipo de cosas jaja...
Me encanta saber que no soy la única que me pierdo entre palabras que forman mares, que no soy la única que me paso horas rodeada de reflexiones, y por supuesto me gusta ver como a veces en clase te vas de la explicación por el significado "oculto" de cada tema.
La idea que tú mencionas es maravillosa, por que la vida no es vida ,es camino, mar,aprendizaje...¡y qué sabre yo!, en fin...
Un abrazo
Publicar un comentario