Pensamientos

martes, 9 de enero de 2007

Seguimos en marcha

Hace un año escribí mi primer post.


No fue en este espacio ni desde un centro de secundaria; la vida me conducía por otros lugares. Pero inicié una marcha que me ha llevado por caminos muy interesantes, me ha permitido conocer personas maravillosas que me enriquecen día a día, he podido participar en proyectos muy gratificantes, he disfrutado escribiendo, leyendo, compartiendo ideas y pensamientos.

Como se trata de un día de recuerdos, me permito mandar una sonrisa y muchos besos a esos amigos que me ayudaron en mis primeros pasos: a Toni, que consiguió transmitirme el entusiasmo que siempre me acompaña, a Carlos, cuyo ejemplo continúo siguiendo con admiración plena, a Sebastià, que siempre sabe escoger las mejores palabras para cada momento ... La lista sería interminable, así que resumo en un a todos los que siguen leyendo estas palabras.


Lo peor de este año es que no consigo recordar como era mi vida antes de tener un blog.

12 comentarios:

Amparo Moreno dijo...

Querida Ana, somos muchos los que gracias a ti hemos seguido tu mismo camino (la misma marcha no, pues eres infatigable). Recuerdo el 9 de enero en el que también comenzamos a soñar con Hermes y el cursillo que en esas fechas (qué frío...)hacíamos "Disco ut doceam" que ha revolucionado mi trabajo con el Lingua Latina, con los blogs.... Deseo de todo corazón que Hermes continúe iluminando nuestro camino durante muchos, muchos años y celebremos otros tantos anivesarios. Gracias a Conxa que dió los primeros pasos, a tí que encontraste la senda y a Juanvi que nos guía ahora...Enhorabuena a todos
Feliciter

Anónimo dijo...

Tampoco la blogsofera clásica, Ana, recuerda ya cómo era antes de tu llegada.

Anónimo dijo...

Continúa así Ana, mostrándonos el antiguo sendero de Hermes y asombrándonos con tu voz griega

caludio eliano dijo...

ay, ana, ya un año. Yo recuerdo el dia en que recibí un correo tuyo avisandome de la existencia del blog (¿?) EL SUEÑO DE HERMES. Y recuerdo la fría, helada, gélida mañana de enero en la que, sin muchas ganas, me acerqué a Sagunto para el curso. Y recuerdo tus palabras animándonos a lanzarnos al ciberespacio. Y recuerdo el miedo que me daba. Y recuerdo ...Bueno, son tantas las cosas, y tantos los recuerdos.Por cierto, ¿sólo ha pasado un año?. AH, lo más importante: dicen que internet separará a las persona y que al final sólo nos comunicaremos a traves de la red. Pues , a mi, me ha servido para hacer nuevos amigos, con los que hablo por el chat, por telefóno , en persona....

sgiralt dijo...

Ah... però hi havia vida abans del blog?

Moltes gràcies a tu per tot el que ens has aportat a molts durant només un any: coneixement lliure i amistat inalàmbrica.

Web 2.0 power!

Anónimo dijo...

Muchas felicidades Ana, espero que continues al pie del cañón como hasta ahora durante muchos más aniversarios.

Unknown dijo...

¿Ya un año? ¿Sólo un año? Parece imposible que en ¿un año? se haya conseguido tanto.
Desconozco la vida de internet antes de Ana. Para mí sólo existía emule y cuatro páginas mal contadas donde encontrar ideas para mis clases. Pero un día llegó, como caída del cielo, una cita para una reunión informativa de docentes en Alicante. Firmaba: Ana Ovando, asesora. Creo que en la vida he abierto tanto los ojos en una reunión: tengo que probarlo, tengo que probarlo, tengo que probarlo... Y, con ella, el intercambio de emails... Hasta que me obligó a crear mi propio blog.
Ana ha sido el catalizador que nos ha abierto a muchos de nosotros, cada vez más, el mundo de internet y de las TIC.
Ana no recuerda como era el mundo antes del blog. Yo no recuerdo el mundo antes de Ana Ovando, asesora.
Por hacernos olvidar la edad de piedra y ayudarnos a salir de ella, muchas gracias y felicidades.

Anónimo dijo...

Un de tants deixebles d'eixa incansable i encoratjadora "monstra" de la xarxa, des de Pedreguer intenta esbrinar quant ha après, quant m'ha animat en moments decaiguts, quants consells m'han servit d'ajuda... i no aconseguesc comptar-los.
Ana, el moment en què el teu ànim i la teua veu ens manque, la "secta" haurà perdut la molla de l'òs i, desemparada, es perdrà en les immensitats de la xarxa, orfa d'etiquetes.
Basia mille!

Flauta de Pan dijo...

¿qué sería yo informáticamente hablando sin ti? Creo que nos has abierto una gran puerta que difícilmente podrá ya ser cerrada. Por ello, muchas gracias.

Luis Inclán García-Robés dijo...

Ana:
¡Enhorabuena por el aniversario! No sabes la de adictos a la blogmanía que has creado... Seguro que has perdido la cuenta. En parte, yo soy uno de ellos.
Por cierto: hoy he publicado en mi blog la noticia de la muerte de Jean-Pierre Vernant- Toda una pérdida para los helenistas.
Un abrazo.

Virginia dijo...

Yo también te quiero felicitar y dar la enhorabuena por tu trabajo realizado, así como reconocer que no tenía ni idea de la existencia de los blogs hasta que hice el curso en Julio contigo, y desde entonces mi manera de trabajar ha cambiado.

Gracias, y a por más!

Hermes dijo...

Magistra Anna! Aunque ya lo he hecho en persona, felicidades de nuevo. ¿No te apetece volver? Por cierto, ¿había vida antes de los blogs? El mundo de los clásicos ha cambiado, ha crecido y se ha hecho más grande y más sabio, y, aunque tú no lo quieras reconocer, también en parte es "culpa" tuya. Ojalá cierres el círculo!